Węgorczyca

Larwy do organizmu człowieka wnikają przez skórę i błony śluzowe. Naczyniami  krwionośnymi wędrują do płuc, oskrzeli i jamy ustnej. Tam zostają połknięte i docierają do jelita cienkiego, w którym dojrzewają. Samice składają jaja, z których powstają larwy, które albo zostają wydalone z kałem, albo przez śluzówke okrężnicy lub przez skórę wokół odbytu, jeszcze raz przedostają się do krwi i powtarzają cykl życiowy. Niepowikłana węgorczyca przebiega bez objawów lub charakteryzuje się bólami brzucha i objawami skórnymi: podczas wędrówki larw przez skórę można zaobserwować drogę, jaką się poruszają. Są to podłużne, rumieniowe zmiany, które swędzą i szerzą się z szybkością 10 cm/godzinę.

W powikłaniach węgorczycy występuje biegunka i wymioty, mdłości,  zapalenie jelita grubego, krwotoki z przewodu pokarmowego. Wszystko to powoduje spadek wagi i wyniszczenia organizmu. Węgorczycy może się skończyć śmiercią u osób z obniżeniem odporności.

Rozpoznanie: obserwacja charakterystycznych objawów skórnych (wybroczyny), stwierdzenie larw w kale, w ślinie,  w popłuczynach oskrzelowo-pęcherzykowych ( w przypadku duzego zarażenia), badania immunoenzymatyczne na przeciwciała przeciwko antygenom węgorka.

Leczenie: podawanie tiabendazolu i albendazolu. Leczy się także węgorczycę bezobjawową.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy węgorczycy