Zatrucie glikolem etylenowym

Glikol etylenowy jest szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego i metabolizowany w wątrobie do bardzo trujących związków takich jak aldehyd glikolowy, kwas glikolowy oraz kwas szczawiowy. U osób zatrutych w moczu stwierdza się także obecność formaldehydu, wykazujące, że glikol ulega także przemianie do kwasu mrówkowego.

Do ostrych zatruć glikolem dochodzi zazwyczaj tylko drogą doustną, ponieważ jest on mało lotny i nie wchłania się przez skórę. Zatrucia są przeważnie przypadkowe i dotyczą osób uzależnionych od alkoholu, którzy piją glikol etylenowy zamiast alkoholu spożywczego.

W przebiegu zatrucia dochodzi do rozwoju kwasicy metabolicznej oraz uszkodzenia nerek wskutek odkładania kryształów szczawianu wapnia w cewkach nerek.

Pierwsze objawy zatrucia glikolem etylenowym są podobne jak w przypadku upojenia alkoholem etylowym.

Kilka godzin później rozwijają się następujące objawy:

• nudności i wymioty
• pobudzenie i splątanie
• zaburzenia oddychania (oddech kwasiczy)
• zaburzenia rytmu  serca
• skąpomocz przechodzący w bezmocz (ostra niewydolność nerek)
• spadek ciśnienia tętniczego
• drgawki

Przyjmuje się, że dawka śmiertelna może wynosić około 100 ml. Śmierć (wczesna) może nastąpić wskutek uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego lub (późna) wskutek uszkodzenia nerek. Zmiany w nerkach są podobne jak w zatruciu kwasem szczawiowym.

Rozpoznanie zatrucia stawiane jest na podstawie badania zawartości glikolu etylenowego we krwi lub moczu. Przeprowadza się szerokie badania krwi w celu określenia uszkodzeń narządów, w szczególności nerek.

Odtrutką stosowaną w zatruciach glikolem jest alkohol etylowy. Pierwsza pomoc w przypadku zatrucia polega na podaniu 50 – 80 ml 40% alkoholu etylowego. W ciężkich zatruciach konieczne jest przeprowadzenie hemodializy.

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy zatrucia glikolem etylenowym