Zespół Mallory'ego-Weissa

Historia choroby

Choroba została po raz pierwszy zdiagnozowana w 1929 roku przez G. Kennetha Mallory'ego i Somę Weissa u 15 pacjentów uzależnionych od alkoholu.

Zespół powstaje, kiedy dochodzi do częstych lub długotrwałych wymiotów, które przyczyniają się do podłużnego pęknięcia błony śluzowej przełyku, a nawet żołądka.

Schorzenie zwykle rozwija się właśnie u osób nadużywających alkoholu bądź tych, u których pojawiły się gwałtowne wymioty, np. po chemioterapii.

Czynniki zwiększające ryzyko

Ustalenie przyczyn pojawienia się zespołu Mallory'ego – Weissa to niekiedy żmudna praca, niekoniecznie dająca jakiekolwiek pozytywne efekty. Aż u jednej czwartej jej wykrycie nie jest niestety możliwe. Możemy jedynie wyodrębnić kilka czynników, które znacznie zwiększają ryzyko wystąpienia choroby:

• przepuklina roztworu przełykowego
• choroby przewodu pokarmowego
• poranne mdłości
• choroby nerek
• zapalenie wątroby
• choroby dróg żółciowych
• przyjmowanie niektórych leków
• ciężka postać cukrzycowej kwasicy ketonowej

Diagnoza

W przypadku pojawienia się niepokojących sygnałów, pacjenta kieruje się na badanie endoskopowe. Pozwala ono skutecznie wykryć faktyczną przyczynę wystąpienia symptomów. Zalecana jest jak najszybsza reakcja i przeprowadzenie badania w ciągu 24 godzin od wystąpienia krwawych wymiotów.

Wynika to z szybkiego gojenia się pęknięć, które zaledwie po 2 – 3 dniach nie są już możliwe do odnotowania. Zazwyczaj rany nie są liczne, aż u 80% chorych zaobserwowano tylko pojedyncze obrażenia.

Badania krwi

Badanie endoskopowe to nie jedyne wyjście, aby prawidłowo zdiagnozować zespół Mallory'ego – Weissa. Niezwykle istotne jest skorelować je z innymi, co zapewni lepsze, pełniejsze, szybsze, a więc podsumowując bardziej skuteczne rozpoznanie choroby. Lekarze przede wszystkim skupiają się na różnego rodzaju badaniach krwi:

• elektrodiagram i badanie enzymów serca (przy podejrzeniu niedokrwienia mięśnia sercowego),
• badanie koagulacji i liczby płytek krwi – pomaga wykryć koagulopatię (zaburzenie krzepnięcia krwi) oraz małopłytkowość (niedobór płytek krwi)
• badanie krwi – daje ocenę stanu pacjenta i pozwala na monitorowanie jego dalszego stanu
• badanie poziomu kreatyniny, elektrolitów oraz mocznika
• badanie grupy krwi – to tylko działanie na wszelki wypadek, które zapewnia możliwość przeprowadzenia transfuzji krwi, gdy wystąpi taka konieczność

Gastroskopia i inne działania

Kolejnym krokiem, w razie potwierdzenia wystąpienia objawów zespołu Mallory'ego – Weissa, jest gastroskopia. Polega na oglądaniu przełyku, żołądka i dwunastnicy, co daje możliwość dokładnej oceny górnego odcinka przewodu pokarmowego.

Jednak wcześniej, niezmiernie ważnym jest udrożnienie dróg oddechowych, doprowadzenie tlenu i uzupełnienie strat płynów. Wszystko to ma na celu jak największą stabilizację stanu pacjenta. Tylko wówczas można podejmować działania zmierzające do identyfikacji przyczyn pojawienia się choroby.

Bywa, że zespół doporowadza do poważnego ubytku krwi. Istotne jest, by wykryć jak najdokładniej poniesione wskutek schorzenia straty. Zapewni to prawidłowy przebieg leczenia. Należy wspomnieć, że rokowania są dla chorych więcej niż dobre. U większości pacjentów krwawienie znika samoistnie, a pęknięcia zanikają w przeciągu zaledwie 48 – 72 godzin.

Możliwe powikłania

Komplikacje obejmują szeroki zakres i nie należą do nielicznych. Nie można ich lekceważyć, bowiem są w stanie spowodować poważne zagrożenie dla zdrowia i życia chorego.

Powikłanie mogą być związane z, m. in. z objawami, ciężkim krwawieniem (może dojść do niedokrwienia mięśnia sercowego czy hiperwolemii), współwystępowaniem innych chorób (np. z chorobą nerek, co może doprowadzić nawet do ich niewydolności), leczeniem albo badaniem (przykładem ryzyko perforacji przełyku np. podczas endoskopii).


Autor:

Dawid Kącki

Zobacz również objawy tej choroby: Objawy zespołu Mallory'ego-Weissa